زمینه و هدف: تاکنون مدلهای چند متغیره روانشناختی و اجتماعی متعددی برای پیشبینی رفتارهای خودزنی نوجوانان موردبررسی قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین سبکهای دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری با توجه به نقش میانجی خود انتقادی و تحمل پریشانی انجام شد.
مواد و روشها: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه شهر کاشمر در سال ۹۸-۱۳۹۷ بود. در ابتدا نمونهای به حجم ۷۰۰ نفر به روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب شد، اما تحلیل نهایی بر روی ۲۹۲ دانشآموزی انجام شد که حداقل تجربه یکبار رفتارهای خودزنی انتحاری را گزارش کردند. ابزارهای پژوهش شامل سیاهه خود آسیبرسانی آگاهانه و تعمدی، مقیاس دلبستگی دوران کودکی نسبت به هر والد، مقیاس تحمل پریشانی و مقیاس خود انتقادی/حمله به خود/ خود اطمینان بخشی بود. دادهها به کمک نرمافزارهای SPSS و LISREL و با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیل شد.
یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که مدل مربوط به رابطه بین سبکهای دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری نوجوانان با توجه به نقش میانجی تحمل پریشانی و خود انتقادی از برازش مناسبی برخوردار است. همچنین یافتههای پژوهش نشان داد که ۳۴ درصد واریانس مشاهدهشده رفتارهای خودزنی از طریق ترکیب متغیرهای دلبستگی به والدین، تحمل پریشانی و خود انتقادی قابل تبیین است.
نتیجهگیری: یافتههای این پژوهش نشاندهنده نقش میانجی خود انتقادی و تحمل پریشانی در رابطه بین سبکهای دلبستگی و رفتارهای خودزنی غیر انتحاری است؛ بنابراین در نظر گرفتن نقش این متغیرها توسط متخصصان، درمانگران و برنامه ریزان به هنگام کار با نوجوانان دانشآموز و بهطور خاص در مراکز مشاورهای و درمانی، ضروری به نظر میرسد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |