1- دانشجوی دکتری روانشناسی، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. 2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. ، nahid.havasi@kiau.ac.ir 3- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
چکیده: (1567 مشاهده)
زمینه و هدف:در سالهای اخیر در ایران پژوهشهای متعددی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک و طرحواره درمانی را در حیطه حل تعارض و پربار ساختن رابطه زوجین بررسی کردهاند. پژوهش حاضر باهدف یکپارچهسازینتایج حاصل از این پژوهشهای پیشین و مقایسه میزان اثرگذاری این مداخلات بر مؤلفههای کیفیت زناشویی صورت گرفته است. مواد و روشها: به این منظور از فرا تحلیل بهعنوان یک فن آماری جهت تعیین، جمعآوری، ترکیب و خلاصه کردن یافتههای پژوهشی مرتبط با اثربخشیهای رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر مؤلفههای کیفیت زناشویی زوجین استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل پژوهشهای انجامشده در ایران در حوزه درمانهای یادشده است و نمونه آماری شامل پژوهشهای انجامشده در این حوزه در داخل ایران است. به این منظور۱۹ پژوهش انتخاب و پس از بررسی ۱۷ پژوهش که ازلحاظ روششناختی موردقبول بود، انتخاب و مورد تحلیل قرار گرفت. ابزار پژوهش چکلیست فرا تحلیل بود و برای تحلیل دادهها از نرمافزار CMAاستفاده گردید. یافتهها:نتایج نشان داد میزان اندازه اثر ترکیبی درمانها برابر با ۶۲۹/۰r=که معادل ۷۳۹/۰zr= و ۵۵۷/۱g=(۰۱/۰>P) است و بر اساس جدول تفسیر کوهن به معنای اندازه اثر بزرگ یا بالا است. همچنین نتایج تفاوت معناداری میان اندازه اثر رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی نشان نداد. نتیجهگیری:بنابراین میتوان گفت بر اساس نتایج این فرا تحلیل رفتاردرمانی دیالکتیک و طرحواره درمانی بر بهبود مؤلفههای کیفیت زناشویی زوجین اثربخش است.
Keybollahi T, Havassi Somar N, Kraskian Mujembari A, Mansoobifar M, TariMoradi A. Meta-analysis and comparison of the effectiveness Dialectical Behavior therapy and Schema therapy on the components of marital quality of couples. RBS 2022; 20 (1) :32-47 URL: http://rbs.mui.ac.ir/article-1-1160-fa.html
کیب الهی طلوع، هواسی سومار ناهید، کراسکیان موجمباری آدیس، منصوبی فر محسن، تاری مرادی آرزو. فرا تحلیل و مقایسه اثربخشیهای رفتاردرمانی دیالکتیکی و طرحواره درمانی بر مؤلفههای کیفیت زناشویی. تحقیقات علوم رفتاری. 1401; 20 (1) :32-47