---

چکیده مقدمه: اوتیسم اختلالی عصبی رشدی است که نقص در مهارت های ارتباطی و اجتماعی و هم چنین وقوع رفتارهای تشریفاتی و کلیشه‎ای را شامل می‎شود. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی تعامل هدایت‎شده‎ دانش‎آموزان اوتیسم با عملکرد بالا با همسالان و معلّم در مدارس عادی بر کاهش نقص در مهارت‎های ارتباطی، نقائص اجتماعی و رفتارهای کلیشه‎ای این دانش آموزان بود. روش: طرح این پژوهش بررسی تک آزمودنی با نشانه‎ A-B همراه با ۳ ماه پیگیری بود که از جمله طرح‎های نیمه آزمایشی به شمار می آید. ۳ شرکت‎کننده‎ این پژوهش یک کودک و ۲ نوجوان اوتیسم بودند که از میان ۱۶ دانش‎آموز مرکز اوتیسم اصفهان به صورت در دسترس انتخاب شدند. از پرسش نامه‎ گارز به منظور سنجش اثر مداخله، و از مقیاس رشد اجتماعی وایلند، فرم کوتاه پرسش نامه‎ تشخیصی اختلالات طیف اوتیسم، و پرسش نامه‎ اختلالات همایند با اوتیسم، به منظور ارائه‎ مشخصات بیشتر استفاده شد. مداخله طی ۱۴ هفته، در یک مدرسه‎ ابتدایی، یک دبیرستان، و یک هنرستان انجام شد. نتایج: تحلیل داده‎ها با استفاده از ۳ اندازه اثر شامل درصد نقاط غیر همپوش به عنوان اندازه اثر اصلی، درصد بهبودی و درصد کاهش نمرات به عنوان اندازه‎ اثرهای فرعی انجام شد. تحلیل دیداری نمودارها، که با استفاده از نرم افزار Excel و Paint ترسیم شدند، نشان داد که درصد نقاط غیر همپوش برای مهارت‎های ارتباطی ۳ شرکت کننده به ترتیب ۷۵/۰، ۷۵/۰ و ۵۰/۰ و برای مهارت‎های اجتماعی به ترتیب ۱۰۰/۰، ۱۰۰/۰، و ۷۵/۰ و برای رفتار‎های کلیشه‎ای ۳ شرکت کننده به ترتیب ۲۵%، ۵۰% و ۰% بود. نتیجه ‎ گیری: به نظر می‎رسد تعامل هدایت‎شده‎ دانش‎آموزان اوتیسم با همسالان و معلم در مدارس عادی بر کاهش نقائص اجتماعی و ارتباطی این افراد مؤثر است. پیشنهاد می‎شود پژوهش‎های بعدی اثربخشی تعامل هدایت شده‎ی دانش‎آموزان اوتیسم را به صورت شاهد محور ارزیابی کنند.