زمینه و هدف:پژوهش حاضر جهت تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر ناگویی هیجانی و خودانتقادی درونی‌شده در دختران کمال‌گرای روان‌رنجور انجام گردید. مواد و روش‌ها:جامعه‌ی آماری پژوهش دختران کمال‌گرای روانجور مراجعه‌کننده به برخی مراکز مشاوره‌ی شهر اهواز بود که نمونه‌ای شامل ۵ نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند و کسب حداقل نمره‌ی خط برش ۱۴۵ در آزمون کمال‌گرایی روان‌رنجور انتخاب شدند. این مطالعه از نوع طرح شبه‌آزمایشی تک موردی بود. پروتکل درمان متمرکز بر هیجان (گلدمن و گرینبرگ، ۲۰۱۵) طی ۱۱ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای اجرا شد. مشارکت‌کنندگان مقیاس ناگویی‌هیجانی و سطوح خودانتقادی را تکمیل نمودند. داده‌ها در سه مرحله خط پایه، درمان و پیگیری جمع‌‌آوری شدند و به روش شاخص تغییر پایا، درصد بهبودی و ترسیم دیداری تحلیل شدند. یافته‌ها:نتایج درصد بهبودی نشان داد که آزمودنی‌ها در مرحله‌ی درمان در متغیر ناگویی هیجانی (۵۸/۱۰) و در متغیر خودانتقادی درونی‌شده (۳۲/۲۱) و در مرحله‌ی پیگیری در متغیر ناگویی هیجانی (۴۱/۱۹) و در متغیر خودانتقادی درونی‌شده (۷۶/۵۱) بهبود پیدا کردند. همچنین شاخص تغییر پایای هر دو متغیر در مرحله‌ی پس از درمان و پیگیری معنی‌دار (۹۶/۱ z= و سطح معنی‌داری ۰۵/۰) بود. نتیجه‌گیری:بنابراین درمان متمرکز بر هیجان باعث کاهش ناگویی هیجانی و خودانتقادی درونی‌شده در دختران کمال‌گرای روان‌رنجور می‌شود.
