لیلا السادات کهنگی، مهین معینی، منیره باباشاهی، دوره ۹، شماره ۵ - ( ۱۱-۱۳۹۰ )
چکیده
زمینه و هدف : عمل پیوند عروق کرونر رایج‌ترین شیوه جراحی برای بیماران مبتلا به بیماری‌های عروق کرونر به شمار می‌آید. بسیاری از مطالعات نشان می‌دهند که عمل جراحی به عنوان یک بحران جدی برای بیمار محسوب می‌شود که منجر به استرس و اضطراب فراوانی می‌شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر رفلکسولوژی پا بر میزان اضطراب بیماران قبل از عمل جراحی پیوند عروق کرونر در بیمارستان شهید چمران اصفهان انجام شده است. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی است. ۵۰ بیمار داوطلب عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش آسان انتخاب و سپس با استفاده از لیست اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری اطلاعات از پرسش‌نامه Spielbeger استفاده شد. سپس برای هر بیمار در گروه مداخله به مدت ۳۰ دقیقه رفلکسولوژی پا انجام شد و بیماران در گروه شاهد فقط مراقبت‌های معمول را دریافت کردند. میزان اضطراب بیماران در دو گروه مداخله و شاهد قبل و بعد از رفلکسولوژی و مراقبت‌های معمول بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم‌افزار SPSS استفاده شد. یافته‌ها: میزان اضطراب بیماران در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد، به طور قابل توجهی کاهش یافته بود (۰۰۱/۰ > P)، اما در گروه شاهد از نظر آماری تفاوت معنی‌داری دیده نشد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد که می‌توان از رفلکسولوژی پا به عنوان یک مداخله پرستاری ایمن، مؤثر، قابل کاربرد و مقرون به صرفه در کاهش اضطراب بیماران در مراکز مراقبت‌های بهداشتی و بیمارستان‌ها استفاده نمود. واژه‌های کلیدی: رفلکسولوژی پا، اضطراب، عمل جراحی پیوند عروق کرونر.
سید محمد مهدی کهنگی، صفا مقصودلو، آرش قدوسی، دوره ۱۵، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۶ )
چکیده
زمینه و هدف : خشونت و آژیتاسیون بیمار در بخش‌های روانپزشکی و شرایط مهار فیزیکی و دارویی بیمار باید مد نظر قرار گیرد. با وجود این که برخی افراد مهار کردن بیماران را برای کنترل خشونت لازم می‌‌‌دانند، اما بسیاری معتقد هستند که مهار بیماران روانی نوعی تجاوز به حقوق انسان می‌باشد و در واقع، از عوارض جسمی و روانی آن بیم دارند. بنابراین، با توجه به این که میزان موارد مهار کردن بیماران در واحدهای روانپزشکی به عنوان یک شاخص بهداشتی محسوب می‌شود و همچنین، با در نظر گرفتن آثار منفی این مداخلات، مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت مهار فیزیکی و دارویی در بخش‌های حاد روانپزشکی بیمارستان فارابی اصفهان انجام شد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش از یک فرم جمع‌آوری اطلاعات محقق ساخته شامل خصوصیات دموگرافیک و تشخیص روانپزشکی بیمار و نیز اطلاعاتی در مورد فرایند مهار بیمار استفاده گردید. برای هر یک از موارد مهار در طی انجام مطالعه یک فرم تکمیل شد و سپس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته‌ها: درطول دوره پژوهش (۱ ماه)، ۱۴۴ بیمار تحت انواع مهار قرار گرفتند و ۳۹۹ بار مهار فیزیکی یا دارویی بیمار به صورت مجزا یا هم‌زمان انجام شد. بیشتر موارد مهار فیزیکی در اتاق عمومی بیماران، به روش دو اندام، توسط دو نفر از کارکنان و به مدت ۱ تا ۸ ساعت صورت گرفت. متداول‌ترین علت مهار فیزیکی و مهار دارویی به ترتیب خشونت کلامی و بی‌خوابی بود. طی انجام مطالعه، هیچ عارضه دارویی مشاهده نشد و درد به عنوان بیشترین عارضه در مهار فیزیکی گزارش گردید. متداول‌ترین داروی مورد استفاده به منظور مهار دارویی، هالوپریدول بود. نتیجه‌گیری: دانستن نحوه مهارهای فعلی باعث می‌شود تا با تغییر فرهنگ و دور شدن از روش‌های مهار طاقت‌فرسا و تحمل‌ناپذیر، راه برای اجرای مهارهای فیزیکی و دارویی مدرن که منجر به عدم محرومیت بیماران و افزایش انگیزه آنان در باقی ماندن در درمان می‌شود، هموار گردد.
