زهرا زمانی بابگهری، حمیده خساره، سید محمد حسین موسوی نسب، دوره ۲۲، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۳ )
چکیده
زمینه و هدف: غیاب والدین مشکلاتی را در رشد اجتماعی و روانی دانش آموزان در مراکز شبه خانواده ایجاد میکند. استفاده از بازی وانمودی می‌تواند سبب تعدیل این دسته مشکلات شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی بازی وانمودی بر افزایش خودتنظیمی هیجانی و نظریه ذهن دانش آموزان بی‌سرپرست تحت پوشش بهزیستی بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از کودکان تحت پوشش بهزیستی شهر کرمان در نیمه‌ی اول سال ۱۴۰۲ بود که از بین آن‌ها تعداد ۲۸ کودک به‌صورت روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۴ نفر) و کنترل (۱۴ نفر) قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های خودتنظیمی هیجانی شیلد و کیکتی و نظریه ذهن و پروتکل بازی وانمودی را طی دو ماه در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه‌ای به صورت حضوری استفاده شد. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون داده‌های کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون بین میانگین پسآزمون خودتنظیمی هیجان و نظریه ذهن در دو گروه آزمایش و گروه گواه تفاوت معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود داشت. نتیجه‌گیری: درمجموع به نظر میرسد میتوان روش آموزشی بازی وانمودی را به‌منظور کاهش معضلات روان‌شناختی زندگی در مراکز شبه خانواده و ایجاد مهارت‌های انطباقی زندگی اجتماعی با تأثیر بر خودتنظیمی هیجان و نظریه ذهن به کار برد.
