علی خطیبی، محسن دهقانی، خلیل علیزاده، دوره ۶، شماره ۲ - ( ۱-۱۳۸۷ )
چکیده
Normal ۰ false false false MicrosoftInternetExplorer۴ /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:۰; mso-tstyle-colband-size:۰; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:۰cm ۵,۴pt ۰cm ۵.۴pt; mso-para-margin:۰cm; mso-para-margin-bottom:.۰۰۰۱pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:۱۰.۰pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#۰۴۰۰; mso-fareast-language:#۰۴۰۰; mso-bidi-language:#۰۴۰۰;} زمینه و هدف: ترس از حرکت در مدلهای معاصر روان شناختی ایجاد درد مزمن، نقش محوری پیدا کرده است و ادعا میشود که میتواند زمینهساز مزمن شدن درد باشد. این درد بر شرایط زندگی بیمار اثرات منفی میگذارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش ترس از حرکت در مزمن شدن درد در مبتلایان دردهای مزمن عضلانی اسکلتی بود. مواد و روشها: در این مطالعه پس رویدادی (علی- مقایسهای) تعداد ۱۷۰ نفر بیمار مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک ارتوپدی بیمارستان آتیه تهران، به روش تصادفی انتخاب و به سه طبقه با ترس پایین، متوسط و بالا از حرکت طبقهبندی شدند و شاخصهای مرتبط با درد در آنها با استفاده از آنالیز واریانس یک راهه و با استفاده از نرمافزار SPSS ۱۶ در این سه گروه مقایسه گردید. یافتهها: افراد مبتلا به دردهای مزمن که ترس بالایی از حرکت نشان میدادند، نمرات بالاتری در همه مقیاسها، به غیر از برآورد فرد از شدت درد در هفته جاری و هفته آینده، کسب کردند. به علاوه، تحلیل رگرسیونی نشان داد که نمرات آزمودنیها در مقیاس نشانههای اضطراب در نتیجه درد و پرسشنامه آگاهی و گوش به زنگی در برابر نشانههای درد، بهترین پیشبینی کننده نمرات آزمودنیها در مقیاس ترس از حرکت میباشد. نتیجهگیری: ترس از حرکت در افراد مبتلا به دردهای مزمن بیشتر تابع متغیرهای روان شناختی مرتبط با اضطراب اختصاصی درد است تا شدت درد و این متغیر میتواند پیشبینی کننده ناتوانی حرکتی در آینده باشد که از لحاظ بالینی نکته ارزشمندی در کنترل دردهای مزمن است. واژههای کلیدی: ترس از درد، درد مزمن، دردهای عضلانی- اسکلتی، هوشیاری و گوش به زنگی، مدل ترس- اجتناب
افشین طیبی، حسن احدی، سعید ملیح الذاکرینی، امین رفیعپور، ادیس کراسکیان موجمباری، دوره ۱۷، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۸ )
چکیده
زمینه و هدف:ابتلا به ایدز معضل پزشکی و اجتماعی است که متأسفانه با فراوانی بالایی در ایران همراه است. توجه به درمانهای روانشناختی در کنار دارودرمانی جزو ضرورتهای پرداختن به درمانهای این بیماری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنویت درمانی بر افزایش سلول CD۴ و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ایدز بود.
مواد و روشها: این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و ازنظر ماهیت یک پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه افراد مبتلا به ایدز مراجعهکننده به مراکز بهداشت شهریار در سال ۱۳۹۷ بود. از میان مراجعهکنندگان به مراکز بهداشت شهریار ۳۰ نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و در دو گروه جایگزین شدند.شرکتکنندگان با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و آزمایش خون برای بررسی سلول CD۴ مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس شرکتکنندگان در گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای تحت آموزش معنویت درمانی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکرد. دادهها در نرمافزار SPSS نسخه ۲۳ تجزیه تحلیل شدند. بهمنظور بررسی دادههای پژوهش از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافتهها: یافتهها نشان داد که معنویت درمانی بر افزایش سلول CD۴ بیماران مبتلا به ایدز تأثیر معنیداری داشته ولی بر افزایش کیفیت زندگی این بیماران تأثیر معنیداری نداشته است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش میتوان گفت آموزش معنویت درمانی بر افزایش سلول CD۴ بیماران مبتلا به ایدز اثربخش بوده است، اما معنویت درمانی بر بهبود کیفیت زندگی آنها اثربخش نبوده است.