ستاره شجاعی، احمد بهپژوه، محسن شکوهی یکتا، باقر غباری بناب، دوره ۱۱، شماره ۵ - ( ۸-۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف : خواهران و برادران کودکان با نشانگان داون در معرض انواع خطرات و آسیبهای روانشناختی قرار دارند، بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش تابآوری بر سلامت روانی خواهران و برادرانِ کودکان با نشانگان داون صورت گرفت. مواد و روشها : پژوهش مذکور از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون و پیگیری بود. جامعۀ آماری آن کلیه دختران و پسران ۱۴ تا ۱۸ ساله دارای خواهر یا برادر با نشانگان‏داون بودند. ۳۰ نفر از خواهران و برادران کودکان با نشانگان داون به روش نمونهگیری از کل جامعه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش، مقیاس سلامت روانی ۲۸ بود که دو مؤلفه بهزیستی روانی و درماندگی روانی را شامل میشد. یافتهها: تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس مختلط به همراه اندازهگیری مکرر نشان داد که بهزیستی روانی خواهران و برادران کودکان با نشانگان داون گروه آزمایشی در مرحله پسآزمون به طور معنیداری افزایش و درماندگی روانیشان کاهش یافته و اثرات مشاهده شده در مرحله پیگیری پایدار مانده بود. از سوی دیگر تأثیر شرکت در برنامه آموزش تابآوری بر اساس جنسیت معنیدار نبود. نتیجهگیری : یافتههای پژوهش نشان داد که آموزش مهارتهای مرتبط با تابآوری میتواند سلامت روانی خواهران و برادران کودکان با نشانگان داون را افزایش دهد. کلید واژه ‎ ها: خواهران و برادران افراد با نشانگان داون، برنامه آموزش تابآوری، سلامت روانی
عادل محمدزاده، سعید حسن زاده، محسن شکوهی یکتا، سوگند قاسم زاده، دوره ۲۰، شماره ۳ - ( ۱۰-۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف:از آنجا که ضعف در مهارتهای ارتباطی کودکان با اختلال طیف اتیسم بر رابطهی میان آنان و والدینشان تأثیر سوء میگذارد، بهکارگیری مداخلات زودهنگام در جهت بهبود مهارتهای ارتباطی این کودکان ضروری بهنظر میرسد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر برنامهی آموزش والدگری هانن بر رابطهی والد- کودک خانوادههای دارای کودک با اختلال طیف اتیسم بود. مواد و روشها:این پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش کلیهی کودکان با اختلال طیف اتیسم ۳ تا ۷ سال را شامل میشد که در شهرستان اصفهان زندگی میکردند. از جامعهی مذکور، با روش نمونهگیری در دسترس ۲۲ کودک همراه با والدینشان به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شدند و در دو گروه ۱۱ نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس والدین گروه آزمایش به مدت ۳ ماه و هر هفته ۲ جلسه تحت آموزش برنامهی والدین هانن قرار گرفتند. در این زمان، گروه گواه هیچگونه مداخلهای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس رابطهی والد- کودک پیانتا (۱۹۹۴) بود. به منظور تجزیه و تحلیل دادههای بدست آمده از پژوهش، از آزمون آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری با اندازهگیری مکرر استفاده گردید. یافتهها:نتایج نشان داد که تأثیر برنامهی والدین هانن بر رابطهی والد- کودک و مؤلفههای آن در زمینههای تعارض، نزدیکی و وابستگی در سطح ۰۵/۰ =α معنیدار میباشد. نتیجهگیری:بنابر نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت با فراهم آوردن فرصتی برای آموزش والدین، از برنامهی هانن به منظور ارتقای سطح ارتباطی میان کودکان با اختلال طیف اتیسم و والدینشان استفاده نمود.