فرزانه منجزی، عبدالله شفیع آبادی، منصور سودانی، دوره ۱۰، شماره ۱ - ( ۱۱-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف : یکی از اقدامات اولیه بهداشت روانی، رضایت زناشویی و مساعدسازی محیط خانوادگی است، از این رو به عنوان هدف پژوهش لحاظ گردید. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه شاهد بود. جامعه آماری تحقیق ۶۰ زوج شهر اصفهان بودند که برای حل مشکلاتشان داوطلب شدند در این برنامه شرکت کنند. ملاک انتخاب زوجین با طول مدت ازدواج ۷-۳ سال بودند. ابزار مورد استفاده پرسش‌نامه ۴۷ سؤالی رضایت زناشویی Enrich بود. نمونه مطالعه ۳۰ زوج بود که کم‌ترین نمره را در پیش‌آزمون گرفتند. هر دو گروه آزمایش و شاهد ۱۵ زوج بودند، که به طور تصادفی انتخاب شدند. گروه آزمایش به مدت ۶ هفته در برنامه مهارت ارتباطی شرکت کردند، جلسات هفتگی ۵/۱ ساعت بوده است. در پایان برنامه مقیاس رضایت زناشویی برای هر دو گروه اجرا و آزمون پیگیری، یک ماه بعد انجام شد. به منظور تجزیه و انجام داده‌ها از تحلیل کواریانس ( MANCOVA ) استفاده شد. یافته‌ها: اثر ارتباط اسلامی و نگرش‌های مذهبی بر رضایت زناشویی زوج‌ها در پس‌آزمون و پیگیری مؤثر بوده است (۰۵/۰ < P). همچنین بین نمرات پیش‌آزمون با پس‌آزمون و پیگیری گروه مداخله تفاوت معنی‌داری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش پیشنهاد می‌شود که در مشاوره زناشویی از سبک ارتباط اسلامی و نگرش‌های مذهبی برای افزایش رضایت زناشویی استفاده کنند. واژه‌های کلیدی: ارتباط زناشویی، رضایت زناشویی، تجانس مذهبی، ارتباط اسلامی، نگرش‌های مذهبی.
سحر خانجانی وشکی، عبداله شفیع آبادی، ولی‌اله فرزاد، مریم فاتحی زاده، دوره ۱۴، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۳۹۵ )
چکیده
زمینه و هدف : کیفیت روابط زناشویی میان زوجین، مهم‌ترین جنبه خانواده‌های دارای عملکرد مطلوب می‌باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی زوج درمانی شناختی- رفتاری (Cognitive-behavioral couple therapy یا CBCT) و زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد (Acceptance and commitment therapy یا ACT) بر کیفیت زناشویی زوجین متعارض بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش از یک طرح شبه آزمایشی، پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه شاهد استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه زوجین متعارض بود که در سال ۱۳۹۵ به مراکز مشاوره شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. نمونه‌گیری به صورت داوطلبانه انجام گرفت. ۹۰ نفر (زن و شوهر) در سه گروه CBCT (۳۰ نفر)، ACT (۳۰ نفر) و گروه شاهد (۳۰ نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه آزمایش، دوازده جلسه درمان را یک بار در هفته دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل فرم مشخصات دموگرافیک و پرسش‌نامه سازگاری زوجی اصلاح شده (Revised Dyadic Adjustment Scale یا RDAS) بود. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که روش‌های CBCT و ACT، تغییرات معنی‌داری در کیفیت زناشویی در مرحله پس‌آزمون ایجاد کرد (۰۵/۰ > P). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی Bonferroni حاکی از آن بود که بین میزان اثربخشی روش‌های CBCT و ACT بر کیفیت زناشویی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (۰۵/۰ < P). نتیجه‌گیری: روش‌های CBCT و ACT هر دو تغییرات معنی‌داری در کیفیت زناشویی ایجاد کرد و بین اثربخشی این دو روش درمانی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. از این‌رو، نتیجه پژوهش حمایتی تجربی برای هر دو درمان در جهت افزایش کیفیت زناشویی فراهم می‌کند.
