اصغر جعفری، مهری برهون، محمد قمری، دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۹-۱۳۹۴ )
چکیده
چکیده زمینه و هدف: خودهایممکن، جنبه موقتی خودپنداره هستند، چیزی که فرد هم برای آن تلاش می‌کند و هم می‌کوشد از آن اجتناب کند. طرح‌واره‌ها و سبک‌های فرزندپروری والدین در تحول خودهای ممکن تأثیر دارند. این امیدها و ترس‌ها در انگیزه‌های افراد مهم هستند. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی خودهایممکن در دانشجویان بر اساس سبک‌های فرزندپروری و طرح‌واره‌ها انجام شد. مواد و روش ها : روش پژوهش همبستگی بود. نود و چهار دانشجو به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای از بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین انتخاب و داده ها با استفاده از پرسش‌نامه‌های شیوه‌های فرزندپروری بامریند (Bamrind’s parenting styles)، فرم کوتاه طرحواره یانگ (Young’s schema) و فرم (ب) خودپنداره راجرز (Rogers,s self- concept) جمع‌آوری و به‌وسیله رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که سبک فرزندپروری مقتدرانه، طرحوارههای ایثار و بازداری هیجانی به طور معنی‌داری خودهایممکن را در دانشجویان پیش‌بینی می‌کنند (۰۵/۰>P). هم‌چنین نتایج نشان داد که شیوه فرزندپروری مقتدرانه ۶/۸ درصد و طرحواره ایثار ۷/۱۰ درصد از تغییرات خودهایممکن را تبیین می‌کنند (۰۱/۰>P). نتیجه‌گیری: نتایج شواهدی را پیشنهاد می‌کند که احتمالا سبک‌های فرزندپروری و طرح‌واره‌ها به‌واسطه هنجارهای فرهنگی- اجتماعی و عوامل والدینی تأثیرات متفاوتی بر خودهایممکن فرزندان دارند. لذا به منظور ارتقاء خودهایممکن کارآمد در افراد، پیشنهاد می‌شود زمینه بهبود سبک فرزندپروری مقتدرانه و طرحواره ایثار فراهم شود. واژه‌های کلیدی: سبک‌های فرزندپروری، طرحوارههای ناسازگار اولیه، خودهایممکن
