زمینه و هدف : بازشناسی تظاهرات چهره‌ای هیجانات، جزء اصلی ارتباطات غیر کلامی به شمار می‌رود و نقص در این توانایی، با ضعف در ارتباط اجتماعی همراه می‌باشد. اختلال دو قطبی از جمله اختلالاتی است که با این نقص مشخص می‌شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر سایکودرام در بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه تجربی به صورت پیش‌آزمون، پس‌آزمون و همراه با گروه شاهد انجام شد. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، 20 آزمودنی که توسط روان‌پزشک بر اساس ملاک‌های Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-5 th Edition (DSM-V)، تشخیص بیماری دو قطبی را دریافت کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه، تحت درمان سایکودرام قرار گرفت. نمرات پرسش‌نامه بازتوانی هیجانی هر دو گروه قبل و پس از مداخله و در مرحله پیگیری شش ماهه جمع‌آوری و با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: افزایش معنی‌داری در نمرات مراحل پس‌آزمون و پیگیری در مقایسه با نمرات پیش‌آزمون گروه آزمایش مشاهده شد (73/0 = 2 h، 001/0 > P، 87/49 = (36و2) F). همچنین، یافته‌های بین گروهی بیانگر وجود تفاوت معنی‌دار بین دو گروه آزمایش و شاهد بود (58/0 = 2 h، 050/0 > P، 32/5 = (18 و1) F). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که سایکودرام در افزایش بازتوانی هیجانی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی مؤثر می‌باشد. بنابراین، به عنوان یک روش درمانی تأثیرگذار برای این بیماران توصیه می‌شود.

واژه‌های کلیدی: بازتوانی، اختلال دو قطبی، سایکودرام

متن کامل [PDF 897 kb]   (674 دریافت)