دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۱ )
جلد ۱۰ شماره ۳ صفحات ۰-۰ |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
دقيقي خداشهري آ, پوشنه ک, جعفري ا ه. Impacts of humanoid robots on improvement of eye contact in children with autism. RBS 2012; 10 (3)
URL: http://rbs.mui.ac.ir/article-1-255-fa.html
URL: http://rbs.mui.ac.ir/article-1-255-fa.html
دقیقی خداشهری آمنه، پوشنه کامبیز، جعفری امیر همایون. تأثیر استفاده از روبات انسان‌نما در بهبود تماس چشمی کودکان با اختلال درخودماندگی (اوتیسم). تحقیقات علوم رفتاری. ۱۳۹۱; ۱۰ (۳)
۱- دکترای علوم تربیتی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.
۲- دکتری بیوالکتریک، استادیار گروه مهندسی زیستی و فیزیک پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
۲- دکتری بیوالکتریک، استادیار گروه مهندسی زیستی و فیزیک پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
چکیده: (۲۰۷۴ مشاهده)
زمینه و هدف : مطالعه حاضر به بررسی تأثیر استفاده از روبات انسان‌نما در بهبود تماس چشمی کودکان درخودمانده پرداخته است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش آزمایشی، از نوع مطالعه مورد منفرد با طرح چند خط پایه بود که در سال 1389 در شهر تهران بر روی 5 کودک درخودمانده (2 دختر و 3 پسر) با دامنه سنی 7 تا 9 سال طی نمونه‌گیری در دسترس بررسی شدند. در این مطالعه از مقیاس درجه‌بندی درخودماندگی گارز (Gilliam autism rating scales یا GARS) جهت همتاسازی درجه اختلال و یک عروسک روباتی انسان‌نمای کنترل از راه دور و نیمه خودکار که مطابق با اهداف تحقیق ساخته شد، استفاده و برنامه مختصری به منظور ایجاد شرایط یکسان در جلسات طراحی و متن آن طی 3 جلسه آزمایشی- مقدماتی روی یک کودک درخودمانده تثبیت شد. کودکان طی این تحقیق برای 15 جلسه، 2 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه، 15 دقیقه تماس انسان- روبات و 15 دقیقه تماس انسان- انسان حضور یافتند. همه جلسات با 2 دوربین ضبط و با مشاهدات مستقلی زمان برقراری تماس چشمی انسان- انسان از هر جلسه استخراج و نمودار آن‌ها رسم و سپس با روش مشاهده نمودارهای ترسیمی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نمودارهای تماس چشمی طی جلسات، سیر صعودی داشته‌اند که این موضوع می‌تواند به سبب تأثیر متغیر مستقل بوده است. نتیجه‌گیری: روبات‌ها می‌توانند شریک درمانی خوبی برای کودکان درخودمانده باشند. اگرچه باید اذعان داشت، بنابر شدت مشکل گاهی برخی از این کودکان نیاز به درمان‌های گسترده‌ای حتی برای سال‌ها دارند تا رفتارشان بهبود یابد و تعاملی سهل در جامعه داشته باشند. واژه‌های کلیدی: درخودماندگی (اوتیسم)، روبات انسان‌نما، تماس چشمی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |